Эрт
цагт нэгэн бяцхан хотын захад нэг заан оршдог байжээ. Заан өдөр бүр
голд очиж ус ууна. Тэр голын эрэг дээр бас нэгэн оготно амьдарч байжээ.
Заан ус ууж ханаад оготны нүхийг усаар шүршиж усанд автуулдаг байжээ.
Ингээд оготныг
тэсэхийн аргагүй зовлон зүдгүүрт унагахаар нь оготно:
Миний өчүүхэн орон байрыг битгий сүйтгээч гэж олон удаа гуйжээ. Гэвч
заан оготны үгийг тоомсорлохгүй урьдын адил сүйтгэж хөнөөсөөр байжээ.
Нэгэн
өдөр зааныг ирэхэд оготно: Миний орон байрыг сүйтгэхээ зогсохгүй бол
танд дайн зарлана гэжээ. Заан энэ үгийг сонсоод үл тоомсорлон хөх инээд
нь хүрч гэнэ. Оготно тэр хавийн ардуудад "Би заантай байлдана. Ийм
учраас та нар эндээс нүүж холдохгүй бол дайны хөлд үрэгдэнэ шүү" гэж
зарлажээ. Гэтэл баячууд оготны үгийг бас л тоохгүй "энэ өчүүхэн муу
оготно заантай яаж байлдах юм бэ? Тэгээд бас улс амьтныг сүйтгэх нь
гайгүй л биз" гээд нүүсэнгүй.
Харин ядуу ардууд оготны үгийг
сонсоод "бидэнд аюул учирч магадгүй" гээд нүүцгээжээ. Маргааш нь зааныг
усанд ирэхэд оготно хамрын нүхээр нь орж, улаан хоолой уушиг зүрхийг нь
урж гарчээ. Заан амь тэмцэж чарлан цовхчиж туйлж хавь ойрын айл амьтныг
дайран сүйтгэж, нүүгээгүй үлдсэн айлуудыг үнсэн товрог болгожээ. Заан
галзуурч үхсэнд оготно зааны хамрын нүхээр буцаж гараад голын эрэгтээ
очиж амар сайхан жаргаж гэнэ.
No comments:
Post a Comment